Kanon rasy elfickiej

Carrolin LaLonde

„Gdy [Irsha] otrzymała życzenie Ethêl, miała już swój zamysł. Od dawna bowiem w jej głowie rodziły się okrutne idee mające doprowadzić ją, ukochane dziecko Ethêl, do pełnej władzy. A Lud Trzeci miał jej w tym dopomóc. Irsha udała się do puszczy Emleris, najciemniejszego z ciemnych lasów Krainy. Tam przyoblekła swe zamysły w ciała smukłe, wiotkie, lecz wytrzymałe. Z twarzami przecudnymi i mądrością w oczach. I dała tę mądrość swemu ludowi. Jednak pozwoliła sobie na zbyt wiele. Przekazała Ludowi Trzeciemu za dużo tajemnic świata, które winny zostać między bogami. Więc też bogowie zabronili swej najstarszej siostrze podarowania całkowitej wolności Ludowi Trzeciemu – Elfom. Wszyscy prócz Diorziego – męża Irshy i Turna, który ogarnięty był twórczym szałem. W końcu Irsha uległa bogom i odebrała swemu ludowi część mądrości. I nazwała go el’Fhael, czyli skrzywdzeni w języku podyktowanym Elfom przez Irshę. Wreszcie Elfowie otrzymali pełnię charakteru. Irsha uczyniła ich z pozoru kochającymi naturę i łagodnymi, acz w rzeczywistości bezwzględnymi. I złymi, nienawidzącymi innych ras. Gdy Alineo w imieniu braci i sióstr zezwoliła na uwolnienie spod boskiej władzy Ludu Trzeciego, Irsha wraz z mężem zbiegli do Emleris, aby poczynić przygotowania do bitwy z innymi rasami oraz samymi bogami. W przeddzień wymarszu Ludu Trzeciego, mgła zstąpiła na puszczę, a wraz z nią Ethêl. Była to jedyna chwila, gdy na Lintharii Ethêl można było ujrzeć w postaci zwierzęcia. Kolorowy ptak uśpił wszystkich Elfów, Irshę oraz Diorziego. I uleczył Lud Trzeci z nienawiści. Tak rozpoczęła się historia el’Fhael, dwukrotnie skrzywdzonych, którzy posiedli lasy." Wypis z Księgi Lintharii nieznanych autorów, zredagowanej w roku 3505 przez Etalda, nadwornego skrybę króla Taiarda XII Miłościwego.

Lud Trzeci, choć ich duma nakazuje kłócić się z każdym, kto tak sądzi. Oni sami uważają się za pierwszych, ponieważ zamysł ich powstania według Elfów samych powstał wraz z ich Stworzycielską. Ta sama duma stała się przyczyną ogromnego rozłamu wśród rasy. Dosyć znaczna część Elfów chciała żyć razem z ludźmi – budować z nimi osady, pobierać się, współpracować. Większość jednak była temu przeciwna. Ci wygnali z lasów swoich braci uważając ich za zdrajców. Do trzeciej części należą Elfowie, które zdecydowały się porzucić zielone, spokojne lasy i poszukać innego miejsca do życia. Oni odnaleźli ogromne Morze i osiedlili się na Wybrzeżach.

Elfowie Leśni, czyli ci, którzy zdecydowali się pozostać w lasach, żyją tam nadal. Rzadko rodzą się nowi przedstawiciele tego ludu, jeszcze rzadziej zaś umierają starsi, nigdy młodsi niż 700 lat. Żyją życiem stabilnym, budując domy na drzewach, by nie musieć ich ścinać. Są najwierniejszymi wyznawcami Irshy i żywią największą urazę do innych bogów za odebranie im części mądrości podarowanej przez Stworzycielkę. Ich duma nie pozwala im bratać się z innymi ludami. Są wiotcy, niscy (nie osiągają nigdy ponad 5,5 stopy wzrostu). Mają ciemne, proste włosy i duże, spiczaste uszy. Na złośliwe pytania rzadkich gości z zewnątrz odpowiadają, że tak lepiej słyszą swą boginię oraz głosy natury. Ich oczy są nienaturalnie duże, niebieskie lub zielone i niezwykle przenikliwe. Często pokrywają swe ciała pięknymi wzorami wziętymi z natury, malowanymi zielonymi i brązowymi barwnikami. Uwielbiają poezję, lecz tylko swoją. Nikomu jej nie pokazują, lecz twierdzą, że ludzka, o krasnoludzkiej nie mówiąc, jest zbyt wulgarna i za mało śpiewna. Mało który żyjący poza Emleris słyszał śpiew Elfa Leśnego, lecz ci nieliczni szczęśliwcy opowiadają, iż nie da się go opisać. Najczęściej rodzą się z dużym talentem magicznym, a ich doskonały wzrok czyni z nich niezrównanych łuczników.

Półelfowie to ci, którzy zdecydowali się zamieszkać z ludźmi. Wśród nich nie uświadczy się już elfa czystej krwi. Ci elfowie żyją znacznie krócej od swych braci zamieszkujących Emleris, około 300 lat. Ale umierają też na choroby, na które chorują ludzie, choć są na nie odporniejsi. Budową także różnią się od Elfów Leśnych, osiągają nawet 6,5 stopy wzrostu, są ciężsi i bardziej umięśnieni. Mają jaśniejsze włosy, czasem nawet złotoblond. Ich uszy są znacznie mniej spiczaste, a oczy nie tak charakterystyczne, we wszystkich kolorach spotykanych u ludzi. Nie żywią takiego szacunku dla sztuki, częściej zaś kierują swe zainteresowania ku rzemiosłom takim jak fleczerstwo. Ich głosy utraciły czystą barwę, a umysł lotność. Wyznają przeróżnych bogów, lecz nawet wyznawcy Irshy nie potrafią okazywać swojej wiary w tak żarliwy sposób, jak Elfowie Leśni.

Elfowie, którzy zamieszkali przy Morzu zwani są Morskimi. Podczas swej wędrówki ujrzeli Wielką Wodę i zakochali się w niej bez pamięci. Wzdłuż wybrzeży wybudowali niewielkie osady, gdzie zaczęli wprawiać się w zielarstwie, ciesiołce, fleczerstwie, a nawet płatnerstwie. Długie lata żyli w biedzie jedząc tylko to, co sami zebrali z pól i oderwani od świata. Aż pewnego dnia do brzegu w pobliżu jednej z wsi przybił statek z czarno-szkarłatną flagą. Wylali się z niego przedstawiciele wszelkich Ludów Lintharii. Nazywali się piratami i chcieli kupić żywność. Od tego dnia rozkwitła handlowa wymiana między Orthyean oraz wybrzeżem, niezakończona nawet wydaniem przez króla Eremiasza III Okrutnego dekretu o zakazie jakiejkolwiek współpracy z piratami. Elfowie Morscy mają twarze ogorzałe, ciemne, a włosy brązowe lub nawet rude. Uszy zatraciły niemal zupełnie spiczasty kształt, a oczy magnetyczne spojrzenie. Sztuką nie interesują się w ogóle, a wielu z nich dołącza do pirackiej załogi pod banderą Carrolin LaLonde. Wyznają przede wszystkim Irshę i Diorziego, jednak nie przykładają do religii większej wagi.

Elf Leśny

Elfka Leśna

Półelf

Półelfka

Elf Morski

Elfka Morska