Kanon barbarzyńcy

Esteban Borges

Barbarzyńcami zostają najczęściej Arthanie i ludzie, rzadziej krasnoludy. Z tego układu powstało znane przysłowie: „Krasnal, karzeł, człowiek – trzy bratanki. Do kradzieży i rąbanki!” Elfa się między nimi nie uświadczy. Duma nie pozwala im na prowadzenie koczowniczego, rozbójniczego trybu życia. Sylwetki barbarzyńców, szczególnie dzieci narodzonych ze związku dwójki zbójców, są znacznie zmienione. U Arthan tłuszcz zamienia się w masę mięśniową, przez co te niskie postaci wyglądają niezwykle zabawnie. To jednak tylko pozory, właśnie Arthanie często zostają przywódcami grup przez swoją buńczuczność i bojowość. Krasnoludy obcinają zwykle brody na długość nie większą, niż 6 cali . Ludzie stają się bardziej dzicy mentalnie – przestają odczuwać potrzebę mycia się, bliskości, nauki.
Barbarzyńcy walczą zwykle starymi, ukradzionymi mieczami i drewnianymi pałkami. Rzadziej łukami, a jeśli nawet, nie są dobrymi strzelcami. Członkowie plemienia o niższej randze używają prymitywnych proc, niewielkich sztyletów lub noży. W każdym plemieniu wódz posiada jedną, szczególną sztukę broni, którą zwykle jest młot, ozdobna pałka lub dobry, krasnoludki miecz. Broń ta otaczana jest czcią jako symbol władzy i przekazywana z pokolenia na pokolenie.
Barbarzyńcy ubierają się w ukradzione, wygodne ubrania. Gdy takich brakuje, w skóry ubitych zwierząt zakrywające niewielkie skrawki ciała, zwykle w formie przepasek na biodrach, u kobieta także na biuście.

Kobieta należąca do jednego z barbarzyńskich plemion

Barbarzyńca-człowiek